Schrijven met tranen

Morgen is dan echt de zomervakantie voorbij. Tenminste voor Aimée. Een nieuwe klas, andere kindjes en een nieuwe meester en juf. Ik ben benieuwd en misschien wel zenuwachtiger dan dat zij is.

Het is inmiddels een maand sinds mijn laatste blog. Ik wil eigenlijk zo graag over Elynn schrijven, want daarom ben ik gestart met dit blog. Ook op facebook plaatste ik veel en foto's van Elynn, maar nu is het stil. Het is stil in mij.

Ik kan geen nieuwe verhalen over Elynn schrijven of mooie nieuwe foto's van haar plaatsen en dat doet pijn.

Ik vind het ook moeilijk om steeds over haar te schrijven. Dan heb ik het idee dat andere denken van daar heb je dr weer met haar verdriet en gemis.

Elke dag als ik wakker wordt ben ik weer een dag verder van mijn leven met Elynn en dat doet pijn. Dat besef komt elke keer hard binnen.

Inmiddels zijn we alweer 3 maanden verder. De tijd gaat zo ontzettend snel. Elke donderdag sta ik extra stil bij haar dood en elke 30ste is weer een maand verder. Haar laatste dag komt elke keer als een film voorbij. En elke keer denk ik. Had ik haar nou maar meer gekust, geknuffeld en meer vastgehouden. Had ik haar maar meer verteld dat ik zo van haar hou en dat ze zo lief is.
Die ochtend had ik me nooit kunnen bedenken dat het me laatste keer zou zijn dat ik Elynn in mijn armen zou vasthouden. En toch was het zo!

In de vakantie een prachtige foto gekregen van iemand die op het strand Elynn haar naam in het zand heeft gezet en ook voor haar een kaarsje heeft gebrand.

Iemand anders die het blog leest had een muursticker gewonnen voor ons. Ik heb deze op de deur van Elynn haar kamer geplakt. Ik heb het zelf gedaan en het lukte me niet helemaal recht, maar ben er zo ontzettend blij mee.

Ook kregen we een berichtje dat de muur die ik gefotografeerd heb met Elynn waarop het woord ster op stond steeds veranderd wordt. En die mevr. had de graffiti-artiest aangesproken. Wat zou het mooi zijn als een soort van eerbetoon dat er op de muur de tekst "Jij bent lief" en misschien in memory of Elynn ofzo tijdelijk komt te staan. Het lijkt mij ontzettend bijzonder. Wie weet ga ik idd het verzoek doen.

We zijn zelf ook nog een weekend naar Scheveningen geweest. Ik had zo ontzettend behoeft aan zon en zee. Na het midweekje centerparcs ben ik zeker anderhalve week niet lekker geweest.
We zijn naar hetzelfde hotel geweest als waar we met Elynn 3 jaar geleden zijn geweest. We hebben toevallig beide dagen in hetzelfde restaurant gegeten als toen het weekend met Elynn. Aan de ene kant zo fijn om op plekken te komen waar we ook met Elynn waren en we mooie herinneringen aan hebben, maar aan de andere kant ook erg confronterend en emotioneel dat we er nu zonder haar zijn. Ze genoot toen ook zo van de zee.

Bij zonsondergang heeft Aimée, Elynn haar naam nog in het zand geschreven en hebben we er mooie dagen van gemaakt.

Ook werden we dat weekend verrast doordat we een heerlijke lunch aangeboden kregen van iemand die met ons meeleeft en wist bij welke beachclub we zaten. Hoe bijzonder. Het maakte onze dag nog zonniger dan die al was.

Het is fijn om te weten dat mensen nog steeds veel aan Elynn en aan ons denken.
Er komen bijna geen kaartjes meer met de post voor de meiden en dan gister kwam er ineens een kaartje voor ons. Dit zijn dan toch even fijne momenten en ook dan op het juiste moment. Echt ontzettend fijn dat dit gedaan wordt. Dank je wel aan de afzender.

We zijn ook verrast met een super donatie van lieve vrienden en familie zodat ik een boek kon laten maken van al mijn statussen en foto's die ik geplaatst heb op facebook. Ook wil ik nog steeds het blog in een boekvorm. Geen idee wat dat gaat kosten en waar ik dat het beste kan doen.
Dus ik heb toen gelijk die boeken van facebook besteld en een fotoboekje met op elke bladzijde een foto van Elynn van elke maand dat ze leefde.

Aimée is inmiddels al druk bezig met haar verjaardag, want over 2 weken wordt ze alweer 8. Ik heb het er een stuk moeilijker mee, want de dag daarna zou Elynn 6 jaar worden.
Elk jaar vierde de meiden het samen voor familie en vrienden. Wat zal het een moeilijke dag worden.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben merk ik dat ik zoveel wil opschrijven en wil delen. Er is nog zoveel dat we meemaken.
Misschien moet ik ook gewoon weer vaker schrijven. Al is het maar voor mezelf om mijn gevoelens en gedachten te verwoorden die ik nu met niemand deel.
Ik probeer voor de buiten wereld vrolijk te zijn en mijn verdriet niet dagelijks te laten zien, maar dat verdriet zit er wel en nu ik zo weer aan het schrijven ben stromen dan de tranen.

Ik mis je Elynn, jij bent lief!