Elynn al 3 jaar aan het vechten tegen kinderkanker

Vandaag is het 3 jaar na die verschrikkelijke diagnose. Op 4 november 2011 was er een biopt genomen uit haar rug en 8 november 2011 aan het eind van de middag mochten we mee het kamertje in. In de ouderkamer zaten onze familie en Aimée.

Wat er dan door je heen gaat als ze vertellen dat je kind kanker heeft en de prognose somber is, is met geen pen te beschrijven. Daarna het moment dat we weer terugkwamen in de ouderkamer en het onze familie moesten vertellen is echt het moeilijkste wat ik tot nu toe heb meegemaakt.

Afgelopen vrijdag toen we naar huis mochten zag ik een vrouw instorten. Het meisje lag op de oncologieafdeling. Deze mevrouw was aan het huilen waar het meisje bij was en storten zichzelf op de grond. Pffff de herinneringen komen dan wel weer boven van het moment dat wij de diagnose te horen kregen.
Alleen ben ik iemand die mijn verdriet niet wil laten zien en huil liever onder de douche waar niemand mij ziet of hoort.

Die avond mochten we met zijn drieën slapen in het ziekenhuis. Gek dat ondanks de uitslag en het verdriet we toch hebben kunnen slapen.

Het begin van de al 3 jaar durende strijdt. Het is zwaar dat hoef ik niet nogmaals te schrijven. Toch gaan we door, we moeten wel. Gelukkig kunnen we Elynn nog elke dag knuffelen, haar stem horen, kusjes van haar krijgen en genieten van haar. Voor haar houden we het vol, want ze heeft laten zien dat ze ontzettend sterk is en wij sterk moeten zijn voor haar. We blijven hopen. Hopen op een wonder!