Wat gaat de tijd snel! Veel te snel verder van ons leven met Elynn*

Inmiddels alweer een tijdje geleden dat de meiden jarig waren.

Voor het eerst dat Aimée haar verjaardag alleen moest vieren. Voor het eerst de verjaardag van de meiden zonder Elynn*.

Aan Aimée merkte ik weinig. Zij wilde gewoon erg graag haar verjaardag vieren en zelf jarig zijn.

Aimée wilde graag geld voor haar verjaardag en ipv kadoos voor Elynn heb ik de visite gevraagd of ze geld willen doneren aan Stichting Lach voor een dag.

Van een doos maakte we een donatiebox en hebben we op de achtertafel gezet. Aimée wilde ook graag haar spaarpot er in legen, zodat er heel veel kindjes een mooie dag kunnen beleven.

We hebben ballonnen gevuld met Helium, om met de familie en verjaardagsvisite op te laten.
Het was voor mij een mooi moment waarbij we toch met z'n alle even bij onze Elynn stil stonden en haar geboortedag.

Op de dag zelf 2 september zijn we met z'n drieetjes naar de Efteling gegaan. Op de heenweg regenende het ontzettend hard. Aimée werd niet lekker wakker en spuugde bijna bij de Efteling de auto onder. We reden nog verkeerd en er volgde een fijne woordenwisseling met Rob. De dag begon niet zoals ik hoopte.

Eenmaal aangekomen bij de Efteling hebben we Aimée omgekleed en gingen we naar de eerste attratie. Ik had verwacht dat Rob en Aimée naar de achtbanen wilde, maar de eerste attractie werden de attracties waar Elynn zo van genoot. Droomvlucht, Carnival Festival en monsieur Cannibal.
Het werd uiteindelijk een prachtige dag waarin we alledrie hebben genoten.

Ik merk dat ik moeite heb om woorden te vinden om een blog te schrijven. Een blog over ons leven met het gemis van onze dochter Elynn. Het lukte mij beter om over Elynn te schrijven toen ze nog leefde. Het is te moeilijk nu om te schrijven. Er is gewoon teveel verdriet.

We hebben ook echt wel mooie momenten en dagen beleeft de afgelopen 6 weken. Ik zou daar heel graag over willen schrijven, maar het lukt me nu even niet.

Zoals ik van iedereen om me heen al hoorde het wordt ook echt moeilijker. Het gemis, het verdriet, de pijn, het idee dat we Elynn nooit meer zullen zien.

Afgelopen dinsdag waren we in het AMC bij een ontmoetingsavond van het Emmathuisteam. En een moeder daar zei het precies zoals het is. Had ik maar een litteken in mijn gezicht dan konden mensen aan me zien wat me mankeert. Nu ziet en weet niemand dat je je kind moet missen. ze zien aan de buitenkant niks aan je. We kunnen wel lachen, maar van binnen instorten en huilen.
Het is ook nooit hetzelfde. De ene keer wil je het er even niet over hebben en de andere keer juist wel en dan vraagt er niemand wat aan je. Het zal altijd moeilijk blijven, nu maar ook over een paar jaar. We zullen nooit meer hetzelfde zijn en altijd het gemis van onze dochter bij ons dragen.

Het is fijn dat we Elynn af en toe nog even tegen komen. Laatst een foto in het jaarverslag van VOKK. Vrijdag 2 oktober was Elynn in de laatste Man bijt Hond te zien. De opname waarbij ze de geluidsman en de cameraman een knuffel wilde geven. Bijzonder en mooi dat ze dat fragment in de laatste uitzending wilde.

Volgende week zondag is weer een bijzondere middag. Ik weet nu al dat het een emotionele middag gaat worden, maar ik wil het niet uit de weg gaan. Ik hoop dat volgende week het me wel lukt om een blog te schrijven.