Hoop

Hoop is een lichtje in je hart die vandaag moed geeft en morgen kracht.

Na de diagnose van Elynn, hersentumor met uitzaaiingen en we hoorde dat de prognose slecht was bleven we hoop houden. Voor mij tegen beter weten in. Ik was al vanaf de diagnose begonnen met rouwen en had de begrafenis van Elynn wel honderd keer in mijn dromen beleeft. Ondanks dat je weet dat de kans dat ze het gaat redden heel klein is, blijf je hoop houden.

Geen hoop wat heb je dan nog. "Accepteren" dat stadium ben ik nog niet.
Hoe kan je je eigen kind loslaten? Ze zeggen wel dat loslaten ook houden van is, maar hoe laat je je lieve, mooie, bijzondere, knappe dochter nou los. De wereld is veel mooier met Elynn.

Sinds van de week is het omkeerpunt gekomen. We kunnen er niet meer omheen. Elynn gaat dood en het zal nu echt niet meer lang duren. Tenminste dat weet je natuurlijk nooit hoe lang het duurt, maar het gaat in iedergeval niet goed met Elynn op dit moment.

Het begon vorige week met verkoudheid en hoesten. Elynn wordt stiller en haar oogjes hebben moeite om open te blijven. Vrijdag komt daar het spugen bij.
Zullen de tumoren in haar hoofd nu toch verder gegroeid zijn en is er druk onstaan in haar hoofd. We weten het niet, maar zo voor de hand liggend.
Steeds is de hoop er dat het een virus is en dat ze hopelijk opknapt, maar ja voor hoelang dan weer.
Haar overlijden is onvermijdelijk die staat er aan te komen alleen weten we niet wanneer.

Net nadat we hoorde dat Elynn uitbehandeld was waren er veel tranen. We wisten het al wel. We zijn naar huis gegaan met het idee dat ze steeds slechter zou worden. Al aan het bedenken hoe we de uitvaart wilde en veel visite en verdriet.
Vervolgens ging het steeds beter met Elynn. Haar dood is weer naar de achtergrond gegaan, maar nu komt het besef weer flink binnen.

De tranen zijn vandaag flink gevloeid bij mij.

Elynn is afwezig, slaapt veel, eet en drink bijna niet en is stil. Heel af en toe hoor je, jij bent lief, maar verder is ze gewoon te moe om antwoord te geven.

Wat is dit moeilijk om aan te zien als ouder hoe je kind aftakelt. Het zal wel goed zijn voor de verwerking en om op een gegeven moment te zeggen tegen Elynn dat het goed is dat ze gaat. Dat ze dan naar een betere wereld gaat zonder pijn.
Dat je als ouder ziet dat je kind pijn heeft en dat de dood haar verlossing is, de enige uitweg.
Dit is echt de moeilijkste periode in mijn leven. Een wonder dat ik door blijf ademen, want zodra Elynn overlijdt zal er ook bij mijn een stukje mee dood gaan.

Helaas horen we ook teveel kindjes die overlijden aan kanker. Zoveel kindjes zijn Elynn al voor gegaan en zoveel ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. We weten dat het moeilijk gaat worden en de periode erna steeds meer. Toch zien we dat het leven door gaat. Iedereen gaat door met hun leven. Alleen wij moeten door met een ander leven, ons leven die nooit meer hetzelfde zal zijn.

Ik kan me een leven zonder Elynn nog niet voorstellen. Gelukkig maar... ze is er nog... heel even nog maar.

Gelukkig is Aimée er nog niet zo mee bezig en lekker aan het buiten spelen. Vanmorgen zei ze wel he mama Elynn haar oogje blijft dicht. Ook zegt ze dat ze verdrietig wordt als het met Elynn slechter gaat. Gelukkig kan ze daarna wel lekker verder spelen en komen er nog geen tranen bij haar.

Zodra er veranderingen zijn zal ik waarschijnlijk eerder een blog schrijven.

Onverwachtse bezoeken thuis stellen we niet op prijs. We willen graag deze dagen in alle rust en met familie en vrienden doorbrengen.

We willen nog zolang mogelijk van Elynn genieten met het gezin. Haar aanraken, bij haar zijn en er voor haar zijn. Straks zijn deze dagen alleen nog maar herinneringen.