En dan gaat het leven gewoon door

Het zaterdagochtend, de ochtend dat we wakker worden en Elynn niet meer thuis is. Haar bedje is leeg. De afgelopen dagen ging ik na het opstaan direct haar kamertje binnen en ging ik naast haar zitten.

Nu staat er een leeg bed met alleen een rode hoeslaken. Haar kussen en dekbed met Peppa Pig is meegegaan in de kist. We hebben haar daar mooi in toegedekt.
Ik vind het moeilijk om het lege bed te zien staan.

Maar ook beneden is het stil. De bank is leeg. De plek waar Elynn altijd zat is leeg.

Aimée gaat maandags gewoon weer naar school. Daar hebben ze het over Elynn, maar ook over juf Gerda die is overleden. Elynn haar kleuterjuf en die van Aimée.
Voor mij gelijk de confrontatie met de andere ouders en kinderen, maar niemand komt naar me toe.

Als ik thuis kom is het stil. Wat moet ik gaan doen. De afgelopen 42 maanden alleen maar voor Elynn gezorgd. De tv stond altijd aan op Nickjr en Elynn was altijd lekker aan het kletsen of op de ipad aan het spelen en nu is het stil.

Mijn moeder komt dagelijks even langs. Dit is fijn!

Gelukkig zijn de dagen nog gevuld met zaken die ik moet regelen voor Elynn. Zo ben ik toch nog met haar bezig.
De dankbetuigingen ontwerpen en doorgeven. De urn ontwerpen en bestellen.

Zo blij dat ik al wist waar ik de urn wilde bestellen en hoe die er ongeveer uit moest komen te zien. Fijn dat die dan ook snel besteld is. Des de eerder is Elynn ook weer bij ons thuis.

De donatie gedaan aan de kanjerketting. Het geld dat is opgehaald tijdens de crematie en hebben we afgerond is in totaal € 1.100,00.

Afgelopen weekend zijn we weg geweest. Met z'n drieën even in een andere omgeving. Het voelde raar en incompleet. Wat een gemis, maar Elynn was mee. We hebben foto, kaarsjes en knuffel van Peppa Pig meegenomen en een mooi plekje gemaakt.

Na het uitpakken zijn we naar het zwembad gegaan. Rob en Aimée houden van het wildwaterbaan. Ik ga 1x mee, maar het eind van de baan is mij iets te pijnlijk. Ik ga alvast naar het grote bad. Eenmaal daarin komt het besef en de tranen. Wat hield Elynn van zwemmen en van het golfslagbad. De tranen komen, maar ik wil me groot houden. Er valt een balletje voor me en ik krijg spetters in mijn gezicht. Ik zie het balletje met de afbeelding, het is Peppa Pig.
In alles zie ik Elynn. In alles wat ik doe had ze er bij moeten zijn en zie ik haar gezicht en hoe ze ervan zou genieten!
Ik ben blij als Aimée en Rob ook weer in het grote zwembad bij mij zijn dan ben ik niet meer alleen met mijn verdriet.

Ondanks het gemis is het een lekker weekend. Zondags komt mijn broertje, met vriendin en 2 kids gezellig langs. Hun oudste is 7 maanden jonger dan Elynn en is 5 jaar en hun jongste is nu net zo oud als toen Elynn ziek werd 2 jaar en 2 maanden. Met haar mooie haartjes en pijpenkrulletjes zie ik toch ook Elynn in haar.
Het is fijn dat ik nu met haar kan zwemmen, terwijl de andere lekker van de wildwaterbaan afgaan.

Eind van de middag gaan we richting huis.

Thuis is het uitpakken en opruimen. De post bekijken. Bij de post zitten de foto's die gemaakt zijn tijdens de crematie en ook nog van thuis. Prachtige foto's en laten precies zien hoe het was. Het was mooi, precies zoals we wilde en hopelijk vond Elynn het ook mooi en heeft ze kunnen zien hoe geliefd ze was en hoeveel wij als ouders van haar houden en hoeveel we haar gaan missen.

In het blog van het afscheid heb ik 2 filmpjes erbij geplaatst. 1 van het oplaten van de ballonnen en 1 van de diavoorstelling die is getoond tijdens het afscheid.

Het besef is er nog niet helemaal bij mij. Soms zijn er dagen dat ik niet huil. Andere hebben een schuldgevoel als ze lachen of leuke dingen gaan doen en ik af en toe een schuldgevoel dat ik niet huil. Dat ik me groot wil houden. Straks denkt Elynn dat ik haar helemaal niet mis.

Het wordt absoluut steeds moeilijker en ook de laatste dag van haar leven komt steeds terug. Ik heb er steeds meer moeite mee. We hebben gewoon ons kind zien doodgaan.
Woensdag kwam de huisarts langs die er ook bij was. Voor hem was het een bijzonder moment en dat was het natuurlijk ook. Ik ben blij dat we er allemaal waren bij Elynn en dat ze liefdevol van ons heen is gegaan.

In het interview van de Flair zei ik " hoe kan ik mijn dochter loslaten". Ik snap het nog steeds niet dat het zo snel is gebeurd. Ik kon haar niet eens meer "vasthouden". Elynn liet zelf los. Op haar eigen manier en moment. Ik was er nog helemaal niet klaar voor en had haar graag nog langer bij me gehad.

Woensdag was ook de uitzending van Kika en het verhaal van milou was natuurlijk herkenbaar voor ons. Haar moeder vertelde dat ze na 5 weken het besef had van het nooit meer.

Afgelopen donderdag was het alweer 3 weken nadat Elynn overleed. Het besef komt nu toch steeds meer. Beetje voor beetje.

Zo raar dat het leven gewoon voor iedereen doorgaat en ook die van ons. We moeten er het beste van maken ook voor Aimée, maar het zal zeker niet makkelijk zijn.

Afgelopen woensdag moest er bij Aimée een wrat worden aangestipt. Huilen en niet willen meewerken. Ik zei tegen Aimée: "Je zusje deed het niks die gaf gewoon haar vinger". Waarop Aimée antwoorden dat Elynn dapper was en zij niet.
Zo moeilijk om Aimée dan te vergelijken met Elynn.

Tot op het einde heeft Elynn niet gehuild, niet aangegeven dat ze pijn had. Ze onderging alles en accepteerde elke achteruitgang. Wat een bikkel en een kanjer was Elynn. Daar kan ik zelfs wat van leren.
Natuurlijk is Aimée ook dapper en een kanjer. Ze deed het uiteindelijk wel ookal vond ze het heel erg pijn doen.

Aimée slaapt alweer in haar eigen bedje in haar eigen kamer. De laatste maanden lag ze altijd met 1 van ons samen. Gisteren lukte het haar uiteindelijk voor het eerst op haar nieuwe fiets te fietsen. Deze heeft ze al sinds haar verjaardag afgelopen september, maar ze vond de fiets nog te groot. Ze vond het weg fietsen en afstappen nog veel te eng, maar gisteren lukte het haar. Oh wat was ze trots en blij en ik natuurlijk ook. Gelijk wilt ze grote stukken fietsen. Onze kanjer!