Laatste dagen van het leven van Elynn

Waar begin je met schrijven. Alles blijft als een film herhalen in mijn hoofd. Ik kan er niet van slapen. Ik merk dat ik het toch moet opschrijven voordat ik het misschien vergeet. Nu komt alles steeds nog zo helder voorbij. Waarschijnlijk zal ik het nooit vergeten, maar laat ik het toch nu maar opschrijven.

Wat is het achteraf snel gegaan.

Natuurlijk hebben we nog mooie maanden en momenten met Elynn gehad. Mooie herinneringen kunnen maken samen met haar.
Wat was het moeilijk om na het horen dat de Mri slecht was de afdeling voorgoed te moeten verlaten met Elynn. Daar waar ze de afgelopen jaren zo goed verzorgd werd. Het was zo moeilijk om onze 2e huis stilletjes te moeten verlaten en het besef dat we nooit meer met Elynn daar nog terug zouden komen.

De onzekerheid hoelang ze nog bij ons zou mogen blijven. De angst dat ze pijn zou krijgen. De angst van haar dood. We kunnen haar toch niet loslaten. We kunnen toch niet zonder Elynn. Het kan toch niet waar zijn dat ze echt dood gaat. Ze is zo mooi en zo lief en ze verdient toch een mooi en gelukkig leven. Waarom is het onze mooie, lieve, dappere kanjer toch niet gegund.

Gelukkig knapte Elynn steeds wat meer op nadat we thuis waren gekomen. Dan kan je goed zien wat een troep chemo toch is en hoe ze er aan toe was.

Bijzondere momenten gehad door de kaartenactie. Mama en papa hun verhaal doen op tv. Stukjes in de krant en op websites. De vele kaartjes en kadoos voor Elynn en Aimée. Fijn om te hebben mogen ervaren hoe hartverwarmend onbekende mensen kunnen zijn en hoe er met ons meegeleefd werd.

Het prachtige interview in de Flair en de mooie foto's.

De mooie gipsafdrukken en de prachtige tekening. Nu allemaal zo dierbaar.

Ik ging donderdags 23 april high tea met een moeder, waarvan haar dochter leukemie had. Ondanks dat de behandeling al bijna een jaar klaar is ondervinden zij nog steeds de gevolgen van de behandeling bij hun dochter en die revalideert momenteel bij ons in de buurt. Voor mijn verjaardag had ik een high tea gekregen van haar. Zo bijzonder de mooie vriendschappen die we hebben gesloten met lotgenoten.

Mijn moeder bleef even bij Elynn. Het voelde al niet goed om weg te gaan. Het was zo dubbel. Je zag Elynn veranderen. Haar rechteroogje ging meer hangen en ze werd sneller moe.

Vrijdags begon Elynn met spugen. Het was Aimée haar eerste vakantiedag en ik had een paar uurtjes thuiszorg gepland zodat ik met Aimée wat samen kon doen. We zijn naar Oud Valkeveen geweest met Aimée haar vriendinnetje. Ik durfde tussentijds niet de thuiszorg te vragen hoe het ging. Ik wilde Aimée haar dag niet verpesten, maar ik had Elynn geen seconde uit mijn gedachte en mijn onderbuik zei al foute boel.

Elynn had die dag vaker gespuugd en vanaf die dag sliep Elynn steeds meer en had ze geen behoefte meer aan eten en drinken.

Als opa Joop binnenkwam was altijd het eerste wat Elynn vroeg: Opa heb je wat? En dan kreeg ze van opa een stukje witte chocolade. Nu zei ze niks.

Ook tv wilde ze niet meer kijken. Alleen maar slapen.

Maandags koningsdag toen de thuiszorg kwam hebben we met haar onze zorgen gedeeld en toch de huisarts gebeld. Hij is langs geweest en contact gehad met onze oncoloog.

Elynn lag er niet bij alsof ze pijn had. Volgens protocol zaten we nog steeds op stap 2 van de 6 stappen.
Toch besloten om morfine pleister op te plakken zodat we haar niet onnodig meer hoefde wakker te maken voor medicijnen.

De medicijn momenten waren eigenlijk nog de enige momenten dat we contact hadden met Elynn. Gelukkig was ze dan ook nog best helder met antwoorden, maar wel met een zielig zacht stemmetje,

Elynn lag altijd op haar buik met haar gezicht naar de muur. We zagen eigenlijk nog alleen maar haar achterhoofd de hele dag.

Als ik nu achteraf de foto's kijk zag je al dat het niet lang meer zou duren. Toch had ik een beetje gedacht, omdat ze al zo ver was gekomen dat het nog wel weken zou duren. Achteraf natuurlijk beter dat het niet zo lang meer duurde voor zowel Elynn als voor ons.

Ik heb de afgelopen 4 maanden bijna elke nacht naast Elynn op het luchtbed op de grond gelegen. De laatste paar dagen liep die heel zacht leeg en als ik dan om 6 uur ´s ochtends Elynn haar medicijnen moest geven lag ik bijna op de grond. Daarom had ik besloten de 30ste samen met Aimée boven te slapen.

´s ochtends na het verzorgen door de thuiszorg had de medewerkster al haar zorgen geuit. Elynn haar linker armpje was slap.

Tijdens het laatste persoonlijke gesprek met onze oncoloog op de afdeling had hij ons een beetje voorbereidt hoe het zou gaan. De tumor vanuit haar onderrug zou naar boven gaan groeien. Er was toen al uitval in haar benen. Hij vertelde dat op een gegeven moment ook andere functies zouden gaan uitvallen waaronder haar armen. Rob had gelijk aangegeven dat het hem dat het ergste zou lijken als Elynn niks meer zou kunnen met haar handen, want daar beleefde ze haar plezier met de ipad te spelen en stickers te plakken.

De oncoloog vertelde toen dat dat moment en haar functie van ademhalen erg dichtbij elkaar liggen en dat Elynn als dat zou gebeuren er zelf niet zoveel meer van mee zou krijgen. Elynn zou dan ook echt niet meer op de ipad willen of stickeren,

Na het verschonen en wassen van Elynn werd haar bed verschoond. De thuiszorg vroeg of ik Elynn even op schoot wilde. Dit wilde ik erg graag. Elynn lag slap in mijn armen en reageerde niet. ik heb haar veel kusjes gegeven en Aimée foto´s gemaakt.

Daarna nog even Elynn bij Aimée op schoot. Pfff wat een bijzonder mooi, heftig en verdrietig moment. Aimée was zo lief tegen haar zusje aan het praten. Elynn probeerde te reageren, maar was onverstaanbaar.

De pedagogisch medewerkster kwam die dag ook voor Aimée en aan het eind van de dag heeft ze nog een moederdagkado gemaakt van klei in de vorm van een hartje met afdruk van vinger Aimée en Elynn. Ook hier reageerde Elynn niet op en staarde voor haar uit.

De pedagogisch medewerkster had die middag ook een boekje voor gelezen voor Aimée over een egeltje en Aimée kwam huilend beneden en nadat ik haar getroost had liep ze naar Elynn en heeft ze Elynn heel veel kusjes gegeven.

Opa en oma vd Brink waren ´s middags op visite en net alsof het met haar laatste kracht was zei ze in ene tegen hun `Jij bent lief. De tranen sprongen in onze ogen.

Na de medicijnen van 6 uur heb ik Elynn weer op haar buik gelegd. Alle medicijnen voor de nacht klaar gemaakt. We hadden nog visite na het eten van mijn vrienden en hebben Elynn nog achter op haar hoofd gedag gekust en zijn Aimée en ik naar boven gegaan om te gaan slapen.

Rob appte me tegen 21:00 uur dat de oncoloog had gebeld en vroeg hoe het ging. Rob gaf aan dat hij bang was voor de nacht. Rob had verteld aan de oncoloog dat Elynn ontzettend herrie maakte, dat hij niet eens de vaatwasser kon horen. De oncoloog had aangegeven dat er nu echt wel organen zouden gaan uitvallen. Rob schreef dat hij bang was dat er misschien geen morgen meer zou zijn voor Elynn.

Ik wilde wachten totdat Aimée in slaap was, maar dat lukte natuurlijk niet. Ik ben dus maar met Aimée naar beneden gekomen met kussen en dekens. Dan maar met z´n alle beneden bij Elynn slapen.

Ik rook toen ik beneden kwam poep en keek bij Elynn onder de dekens. Haar hele luier zat vol.
Ik wilde haar omdraaien, maar dit was moeilijk ze was helemaal slap. Ik kreeg het gelijk benauwd en nadat ik haar omdraaide schrok ik zo ontzettend van haar gezichtsuitdrukking. Ogen wijd open en niet meer knipperen. Haar mond open en kwijl over haar gezicht. Ze ademde en hartje klopte nog wel, maar onregelmatig. Bij mij kwamen gelijk de tranen en het besef dat Elynn al weg was, ondanks dat ze nog ademhaalde.

Aimée begon me heel lief te troosten. Rob belde de huisarts en de oma´s en opa´s en ik ben Elynn haar luier gaan verschonen. De tranen bleven stromen.

De huisarts was er tegen half 11. In overleg met de huisarts de thuiszorg gebeld die in de buurt woont en die de ochtend ook bij ons was. Die was er heel snel. Ook de oma´s en opa waren er inmiddels.

De huisarts had niet het idee dat Elynn het benauwd had. Hij gaf ook aan dat Elynn hier geen last van zou hebben. Ze was inderdaad al in een coma gegleden. Hij bleef samen met de thuiszorg van een afstandje observeren en gaven ons alle ruimte en rust om bij Elynn te zitten. De verwachting was dat het niet meer uren zou duren. Om kwart voor 11 stopte Elynn haar hartje en zo blij en dankbaar dat het zo klaar was en niet een hele lange en zware doodstrijd. De huisarts heeft nog 2x geluisterd en ons toen gecondoleerd.

Nooit verwacht dat het allemaal zo snel zou gaan en heb alles in een roes beleefd. Mijn moeder en schoonmoeder hebben de familie ingelicht. Ik heb de begrafenisonderneming gebeld.

Bizar maar achteraf zo fijn dat we een dag eerder al alles besproken hadden met de uitvaartondernemer. Zij wisten al van onze wensen en hebben alles al in gang gezet.

Ik wilde een lichte balseming en Elynn opbaren op bed boven in haar kamertje. Elynn zou pas om 2 uur ´s nachts worden opgehaald om pas ´s ochtends te worden gebalsemd.

Aimée was moe en is met oma en opa vd Brink naar huis gegaan. De thuiszorg heeft Elynn gewassen en ik heb haar ondersteund en meegeholpen met aankleden van Elynn. Zo ontzettend erg om de veranderingen gelijk te moeten zien bij Elynn.

Mijn zus, broertje en zijn vriendin zijn nog gekomen. Samen rond het bed van Elynn gestaan en wat gedronken.
Om 2 uur kwam de auto om Elynn op te halen. De brancard stond voor de voordeur en Rob moest haar naar buiten tillen en op de brancard tillen. De lichten in de flat tegenover ons gingen gelijk uit. Eigenlijk hadden we het achteraf via de achterdeur moeten doen, maar op zo´n moment sta je er allemaal niet bij stil. Elynn werd ingepakt en in de auto geduwd. Mooi en bijzonder en zo verdrietig om te zien dat er nog even voor de auto werd gelopen.

Daarna was het leeg. Het bed waar Elynn de afgelopen maanden op had gelegen in de woonkamer was leeg.

Rob en ik zijn samen gaan slapen en echt geslapen konden we niet. Het was een korte nacht.

Het had zo moeten zijn dat de oncoloog ´s avonds nog belde. Anders had het zo maar anders zijn gegaan dat Rob haar ´s nacht om 24:00 uur medicijnen wilde geven en ze dan al was overleden. Nu waren we samen bij Elynn. Haar handje vast gehouden en gekust.
Wat wordt ze door ons gemist.

ELYNN, Jij bent echt de liefste!!!!