Bezoek spoedeisende hulp

Vanochtend is Rob met Aimée naar streetdance geweest en daarna ben ik boodschappen gaan doen.

Toen ik terug kwam van boodschappen, dekte we de tafel en zouden we gaan eten. Rob was eieren aan het bakken en Elynn komt ook naar de tafel gelopen. Ze is niet heel stabiel en ik help haar en zet haar op de stoel. Ze heeft de bril weer eens op en hij zit wat strak. Ik haal de bril van haar hoofd en schrik. Er zit een grote zwelling op haar voorhoofd en neus.
Rob stopt met bakken en we bellen gelijk dienstdoende kinderarts en mogen we gelijk komen.

We moeten wel spullen meenemen en ze vraagt of Elynn nuchter is. Ik heb net een boterham voor Elynn neer gezet. Voordat Elynn de boterham wilt pakken trek ik het bord weg.

Oma is al gebeld dat we Aimée komen brengen. Aimée houdt haar tablet vast om mee te nemen. De koffer was nog niet eens uitgepakt.
We zijn binnen het half uur op de spoedeisende hulp.

We zijn al aangemeld, maar moeten gewoon plaats nemen in de wachtkamer. Voor ons is het spoed en het voelt niet fijn om te moeten wachten.

Eindelijk mogen we mee met de vpk. Paar vragen en ze neemt temperatuur op. Elynn heeft geen koorts. Wel wordt haar rechterwang rood.

De assistent van de kinderarts is er al, als ook de neuroloog  (chirurg of assistent, geen idee meer al die namen en functies) komt.
Elynn heeft lekkere praatjes en pakt ze allebei helemaal in.

Na onderzoek en overleg denkt de neuroloog dat het wondvocht is wat naar beneden is gezakt. De ommaya drain is als eerste donderdag geplaatst en vervolgens op buikligging haar rug opengemaakt. De wond ziet er goed uit.
Hij verwacht binnen 5 dagen dat de zwelling af neemt. Mocht het nou wel gaan groeien of slechter gaan met Elynn. Dat ze suf wordt of moet braken dan moeten we weer contact opnemen.

Er wordt verteld dat als er een lekkage zou zijn, ze dit ook niet op een scan zouden zien. Dus we mochten weer naar huis.

Daarna Aimée weer ophalen. In eerste instantie wilde Aimée bij opa en oma blijven, maar toen we er waren wilde ze toch mee. Gelukkig konden we mee blijven eten, want daar hadden we geen puf meer voor.

Aimée heeft helaas moeite om in haar eigen bed te moeten slapen en is vanavond in een uur tijd meerdere keren huilend beneden gekomen. Voorheen hadden we hier nooit last van. Ze sliep altijd gelijk nadat wij haar naar bed hadden gebracht. Aimée heeft natuurlijk vanmiddag ook weer alles meegekregen. Zo zit ze aan tafel te eten en zo wordt ze ineens afgezet bij opa en oma.
Mijn hart breekt elke keer als ze huilend naar beneden komt. Het is zo gemakkelijk om toe te geven, maar elke keer met ons mee in bed nemen gaan wij echt niet trekken. Wij hebben onze nachtrust echt heel hard nodig om door te gaan.
Het is moeilijk wetende dat Aimée volgende week weer bij opa en oma moet slapen en dan de routine en gewenning weer wordt gebroken. Het kan helaas niet anders. :,-(