Donderdag 16 augustus 2012

De afgelopen dagen rustig aangedaan. Elynn was echt niet lekker in het ziekenhuis, maar is gelukkig weer helemaal haarzelf. Ook de middagdutjes zijn weer voorbij.

Gister aan de eind van de middag met mijn moeder naar het surfstrandje geweest met de meiden op de fiets. Elynn vond het heerlijk om door het water te lopen in met het zand te spelen.

Vandaag stond bloedprikken weer op het programma. Gelukkig gaat het allemaal erg soepel en mogen we altijd gelijk doorlopen. Elynn gaat zelf op de stoel zitten en wijst zelf haar vinger aan. Ze hoeft helemaal niet meer te huilen bij een vingerprikje en nadat ze een pleister heeft gekregen en stickers heeft mogen uitkiezen gaan we weer gauw weg. Morgen horen we de uitslagen en horen we of Elynn uit aplasie is.

Nadat we van het ziekenhuis wegrijden willen we langs oma Annie,maar die is niet thuis. Dus bellen we tante Deborah en die staat met oma in de supermarkt en ze zijn bijna klaar. Dus gaan we even bij tante Deborah op visite.

Wanneer we onze straat inrijden gaat mijn telefoon en het is Rob. Ik ben te laat met opnemen en bel hem terug zodra ik geparkeerd staat. Hij verteld dat hij is gebeld door de klinisch geneticus. Hij draait er een beetje omheen en mijn buik draait zich om. Dan eindelijk het verlossende woord. Elynn heeft niet het li fraumeni syndroom. Bloed was goed en het is gewoon vette pech.

Mannnn wat een pak van mijn hart. Ik was helemaal overrompeld. Ik zat er zo mee in mijn maag dat het erfelijk zou kunnen zijn, maar gelukkig hier hoeven we ons niet meer druk over te maken. Ben blij dat ze al zo snel ons op de hoogte heeft gehouden, want het onderzoek zou wel 3 a 4 maanden kunnen duren.

Nu op naar de volgende zenuwslopende periode de uitslag van de volgende MRI.